در این سی سال که به اندازه سیصد سال بر من

 و ما گذشت ، فتنه های کمی را پس پشت نگداشته ام .

 از آن فتنه لیبرال ـ ارتجاعی  دوران فازسیاسی  و امام 

 مرتجع ولی ضدامپریالیست ! حزب توده ای که اکثریت

 سازمان فدایی را نیز با خود به لجن کشیده بود تا فتنه

رفسنجانی و کارگزارانش که بدنبال صید ماهی در میان

 اپوزیسیون بودند و بسا سگ ماهیانی همچون فرخ نگهدار و

هم مسلکانش را نیزبا خود به ساحل کشاندند  تا  فتنه خاتمی

 و جنبش دو خردادش  و خیل حامیان داخلی و بین المللیش .

 از بیست سال تحمل فشاراز چپ و راست برای به تعارض کشانیدن

 تضادهایم  با سازمان مادرم  و شستن لباسهای چرکینم

 در کیهان لندن و نیمروز دیروز و تلویزیونهای لس آنجلسی امروز تا

  فتنه موسوی و جنبش سبزش که فتنه فتنه ها بود وهمه را

 ( تقریبا همه را ) با خود برد . تا امروز که باید دوباره موضع

درستتر را یافت. سختتر ازهمیشه . چرا که اینباردیگرزمین

 ، زمین بازی ما نیست . زمین بازی دایناسورهاست . زمین بازی

 آنانی است که دنیا را به مفهوم واقعی کلمه می چرخانند .

 بسادگی آب خوردن ما ، تصمیم به گرفتن سرزمینی می گیرند

و فرمان نابودی خلقی در اینجا  و کودتای خونینی درآنجا  و تغییر

 رژیمی کمی آنسوتر و ....  همواره بدون ما ، در غیاب ما ، از بالای سر ما