بیانیه حقوق بشری جمعی از کنشگران سیاسی و اجتماعی لرتبار داخل و خارج کشور در رابطه با وضعیت زندانیان سیاسی محبوس در زندانهای جمهوری اسلامی حاکم بر ایران و بالاخص در مقطع اخیر و در پی حمله موشکی دولت اسراییل به درب ورودی زندان اوین در تیرماه ۱۴۰۳
به گزارش خبرگزاریهای معتبر دنیا و مخصوصا یک منبع بنام هرانا، وابسته به مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، در تاریخ دوم تیرماه ۱۴۰۳، در جریان تنش‌های نظامی میان جمهوری اسلامی و اسرائیل، یک حمله هوایی به زندان اوین، که محل نگهداری صدها زندانی سیاسی، است، صورت گرفت. این حمله نگرانی‌های گسترده‌ای را در خصوص جان و وضعیت زندانیان به‌ویژه در بندهای امنیتی که مختص زنانیان سیاسی دگراندیش در این زندان بوده را برانگیخته است.
بر اساس گزارش‌های تأییدشده توسط منابع حقوق بشری، از جمله شاهدان عینی و خانواده‌های زندانیان، پس از این حمله، دست‌کم ۱۲۰ زندانی سیاسی شبانه، تحت تدابیر امنیتی شدید با رفتاری خشونت‌آمیز، به زندان‌ها یا مکان‌های نامعلومی منتقل شدند. بسیاری از آنان در حالی با دست‌ها و پاهای بسته، انتقال یافتند که وضعیت سلامت جسمی و روانی‌شان پس از حمله وتحت ضرب و شتم شدید دژخیمان رژیم در ابهام کامل قرار دارد. به‌ویژه از سرنوشت زندانیان محبوس در بندهای امنیتی مانند بند ۲۰۹ (زیر نظر وزارت اطلاعات)، بند دو-الف (زیر نظر سپاه پاسداران) و بند حفاظت اطلاعات قوه قضاییه، هیچ گونه اطلاعات روشنی در دست نیست.
نهادهای رسمی دیکتاتوری حاکم، نه تنها از اطلاع‌رسانی درباره وضعیت این افراد خودداری کرده‌اند، بلکه فضای بی‌خبری مطلق، خانواده‌ها را در نگرانی عمیق فرو برده است.بنا بر برآوردهای نهادهای مستقل، حدود ۳۰۰ زندانی در بندهای فوق، که خارج از نظارت سازمان زندان‌ها اداره می‌شوند، در وضعیت بلاتکلیف و بدون دسترسی به حداقل حقوق قانونی از جمله ارتباط با خانواده، وکیل و خدمات درمانی نگهداری می‌شوند. عفو بین‌الملل و سازمان ملل متحد بارها اعلام کرده‌اند که چنین وضعیت‌هایی که شامل بازداشت‌های مخفی، انتقال‌های بدون اطلاع، و «« عدم شفافیت در وضعیت بازداشت‌شدگان»» است.
مصداق «ناپدیدسازی قهری» و از شدیدترین اشکال نقض حقوق بشر تلقی می‌شود. همچنین گزارش‌های میدانی و نقل‌قول‌های متعدد از خانواده‌ها نشان می‌دهد که برخی از زندانیان زن که به زندان قرچک ورامین منتقل شده‌اند، در شرایط فاجعه‌بار انسانی نگهداری می‌شوند. فقدان تهویه مناسب، نبود دسترسی کافی به آب آشامیدنی و فضاهای غیرقابل‌تحمل در گرمای تابستان، این زندانیان را با خطرات جدیِ سلامتی مواجه کرده است. گزارش شده که شمار زیادی از زندانیان ناچارند به نوبت روی زمین بخوابند، شرایطی که ناقض ماده ۱۰ «میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی» است که ایران نیز به آن پیوسته است.
جمهوری اسلامی در حالی در تبلیغات رسمی خود ادعای مقابله با دشمنان خارجی دارد که در واقع، شدیدترین سرکوب‌ها را متوجه منتقدان، فعالان سیاسی، دانشجویان، دانشگاهیان و مدافعان حقوق بشر در داخل کشور می‌کند. در میانه آتش‌بس اعلام‌شده میان جمهوری اسلامی و اسرائیل، همچنان اولویت حکومت نه حفاظت از جان غیرنظامیان، بلکه اعمال خشونت علیه زندانیان سیاسی و ایجاد فضای رعب در داخل کشور است.
ما، امضاکنندگان این بیانیه، با استناد به اصول منشور جهانی حقوق بشر، کنوانسیون‌های بین‌المللی، و اسناد صادرشده از سوی شورای حقوق بشر سازمان ملل، رفتار جمهوری اسلامی با زندانیان سیاسی را محکوم می‌کنیم.
در میان افراد ناپدیدشده یا منتقل‌شده، نام‌های شناخته‌شده‌ای دیده می‌شود که برخی از آنان از چهره‌های علمی، دانشگاهی و برگزیدگان المپیادهای جهانی هستند :
علی یونسی، دانشجوی نخبه و برنده مدال طلای المپیاد جهانی نجوم، مطهره گونه‌ای، دندانپزشک و فعال سیاسی - مدنی که بارها بازداشت شده، دکتر احمدرضا جلالی، پژوهشگر و استاد دانشگاه که سال‌هاست به اتهامات واهی در زندان به‌سر می‌برد ،مصطفی مهرآیین، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه، حسین و حسن رونقی، محمدرضا احسانی‌فرد، نوید تشکر، مرتضی اسدی، گلیرز نورانی، بیژن کاظمی، ارغوان فلاحی (و خانواده‌اش: برادرش اردوان و پدرش نصرالله) و دیگر زندانیان سیاسی که سرنوشت آنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
ما از تمامی نهادهای حقوق بشری بین‌المللی، از جمله سازمان ملل، کمیساریای عالی حقوق بشر، عفو بین‌الملل، و دیدبان حقوق بشر می‌خواهیم:
به‌صورت فوری «« جمهوری اسلامی را نسبت به شفاف‌سازی وضعیت زندانیان سیاسی »» و «« آزادی بی‌قید و شرط آنان »» تحت فشار بین‌المللی قرار دهند؛
نقض سیستماتیک حقوق بشر در زندانهای جمهوری اسلامی، به‌ویژه موارد ناپدیدسازی قهری و شکنجه زندانیان، را به عنوان بخشی از یک روند مستند در نهادهای رسمی بررسی و پیگیری کنند؛
توجه به وضعیت حقوق بشر در ایران را به‌مانند نگرانی درباره توانمندی‌های تسلیحاتی این کشور، در اولویت قرار دهند.
ما خامنه‌ای، رهبر قاتل نظام فناتیک جمهوری اسلامی، و دولت پلشت پزشکیان را مسئول مستقیم این نقض‌های آشکار حقوق بشر می‌دانیم و از تمامی ملت‌ها، نهادهای حقوق بشری و شهروندان آزاده می‌خواهیم صدای این زندانیان خاموش را پژواک دهند.
صدای کنشگران سیاسی و اجتماعی لرتبار داخل و خارج کشور ، که برخی از آنان از زندانیان سیاسی 47 سال گذشته بوده اند و یا از خانواده های سربداران آزادیخواه در طول حکومت جمهوری اسلامی هستند باشیم . بیاییم در رساندن این پیام به دیگر خبر گذاریها و مدیاهای فارسی زبان بعنوان یک وظیفه مشخص انسانی کوشا باشید که شاید جرقه ای باشد در ایجاد اتحاد و همدلی میان فعالان سیاسی اجتماعی داخل کشور و تبعیدیانی که به یقین «خواهان یک نظام دموکراتیک » برای تمام ایران در راستای« نجات مردم ستمدیده» بعد از سرنگونی تام و تمام نظام مافیای اقتصادی ، نظامی جمهوری اسلامی حاکم به «رهبری یکی از خونخوارترین دیکتاتورهای» قرن اخیر هستند.
بیانیه حقوق بشری کنشگران سیاسی و اجتماعی لرتبار داخل و خارج کشور در دفاع از زندانیان قربانی جنگ.
بیانیه حقوق بشری کنشگران سیاسی و اجتماعی لرتبار داخل و خارج کشور در دفاع از زندانیان قربانی جنگ.
۱۰ تیرماه ۱۴۰۳