"سهراب خان" بعد از گرفتن لباس‌ها و وصیت‌نامه‌ی "نوری" تنها یک آرزو داشت: پیدا کردن جسد "نوری" و دفن آن کنار قبر "سیامک". این وصیت "نوری" قبل از اعدام بود. او می‌گوید:

به زندان اوین رفتم و ماموران، شماره‌ی قبری به من دادند. شبانه با یکی از بستگان به خاوران رفتم و گور را بعد از تلاش های زیاد و برداشتن بلوک سیمانی باز کردم. جسد یک زن بود با موهای بور و بلند که مدت زیادی از زمان مرگش نگذشته بود. فبر را پوشاندم. دوباره به زندان اوین رفتم. به ماموران گفتم شماره ای را که به من داده‌‌اید، شماره‌ی قبر کس دیگری است. مامور می‌گوید تو این را از کجا فهمیدی. می‌گوید: وقتی به آنجا رسیدم چند نفر را دیدم که بر سر قبر نشسته اند. از آنها سوال کردم و آنها هم به من گفتند که این گور دختر آنهاست و تیرباران شده است. من هم روی حرف خود اصرار کردم و به آنها گفتم که این گور برادر من است و شماره اش را از مامورین اوین گرفته‌ام، تا اینکه کار به مشاجره کشیده شد. ماموران اصرار زیادی می‌کنند تا سهراب خان نام آن خانواده را بگوید ولی او اظهار بی‌اطلاعی می‌کند.

پس از گفتگوها و اصرار و سماجت بسیار (با آن کلام نافذ آشنا) از ماموران می خواهد که تنها آرزویش را که یافتن قبر برادر است برآورده کنند و اینکه این خواستی بزرگ برای پیرمردی چون او نیست. ماموری او را می‌خواهد و از او می پرسد: سیامک چه کس توست، می گوید: پسرم. مامور یک شماره دیگر به او می‌دهد: ردیف ۶۳، قبر شماره‌ی ۳ (آن زمان هنوز شماره‌ی ردیف ها را با رنگ روغن بر دیوارهای خاوران می‌نوشتند). او دوباره شبانه به قبرستان می‌رود. میگوید احساس غریبی داشتم. شبانه، دزدانه به جستجوی گور برادر به قبرستان رفتن احساس غریب و ترسناکی را در آدم بوجود می‌آورد. زانوهایم سست شده بود، مثل یک پر سبک شده بودم، از چاله چوله ها و از میان بلوک‌های سیمانی می‌گذشتم. گاه احساس شوقی خفیف در من بوجود می‌آمد که به سرعت به اندوهی عمیق و تلخ تبدیل می‌شد. با خود می‌گفتم تو در اینجا به دنبال چه هستی! همه خاطرات نوری از ذهنم می‌گذشت. کم تر از نیم متر زمین را کنده بودیم که به تله رسیدیم، تله را برداشتم، لباس‌های نوری را دیدم، سر جنازه را برای اطمینان گرفتم و با چراغ قوه دندان نوری را تشخیص دادم (اشک می‌ریزد). یک سنگ به علامت نشانه در داخل قبر کنار جنازه می‌گذارد و قبر را دوباره می‌پوشاند. احساس این که نوری را دوباره یافته، احساس اینکه جسم مرده‌ی او را، مرگ او را لمس کرده بود دیگر هرگز راحتش نگذاشت و او را به تدریج از پای درآورد.

نوری در مراسم چهلم سیامک همراه با صد و اندی مبارز دیگر دستگیر و در همان سال اعدام شد. او به گفته بسیاری مهربان ترین فرد خانواده بود. تمام زندگی اش وقف دیگران بود. از اعضای سازمان رزمندگان بود که علیرغم اصرار رفقای سازمانی اش در مراسم چهلم سیامک شرکت کرد و پس از دستگیری و شکنجه های بسیار در همان سال ۶۰ به همراه محمد طاهری و بیش از ۲۰ نفر دیگر اعدام شد.

این نوشته  توسط علی اصغر بهداد قلمی گردیده است .

این نگارش ، با یاری همسر عزیزم نسرین اسدیان و خواهر گرامی او شهین اسدیان نوشته شده، خلاصه ایست از آنچه در کتاب در دست انتشار جعفر بهکیش عزیز آمده است. با پوزش از خواننده عزیز بخاطر خطاهای احتمالی نگارشی که با شتاب در نیمه شب خلاصه شده است.

ارسالی یاران جنبش رهایی بخش لر جهت درج در سایت www.lorabad.com