دو ملت در یک کشور. یک زمانی جنبش آزادیبخش خلق فلسطین محتوایی انقلابی و دمکراتیک و ضد امپر‌یالیستی داشت و پایگاهی بود برای آموزش نیروهای کمونیست و انقلابی ایران . تا جاییکه بعضی از بنیانگذاران سازمان چریکهای فدایی خلق ، عده ای از اعضای مجاهدین خلق و خیلی های دیگر که از شاه نفرت داشتند برای آموختن فن مبارزه و رزمندگی به پایگاههای مبارزین فلسطینی برای آموزش و آموختن علم انقلاب می رفتند. . خلاصه تا قبل از بقدرت رسیدن خمینی و دار و دسته های ملی - مذهبی توسط امپریالیسم غرب، جنبش خلق ستمدیدهٔ فلسطین نماد و سمبل مبارز با نظم موجود بود. سرشار از عشق و علاقه به ستمدیدگان بود. اما با تغییر و تحولاتی که در سطح جهان پیش آمد و بویژه با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و بلوک شرق ،ضربه ای هولناک به جنبش چپ جهانی وارد آمد و عملاً صدای تق و بوق شکستن کمر جریانات چپ و کمونیست در همه به گوش می رسید و عملاً بجز تعداد فرقه های رنگارنگ پرطمظراق چیزی از آنها باقی نماند. و این فاجعه ای بود برای انسانیت در کل جهان معاصر . جنبش فلسطین هم از این ضربه هولناک در امان نماند و عملاً به دو بخش اسلامی و ملی تقسیم شد. خلاصه مبارزات آزادیبخش ملی در سطح جهان به تاریخ پیوست و چیزی بجز یک خاطره از انها در اذهان علاقمندان بدانها باقی نماند. سازش و همکاری جریانات چپ و کمونیست امریکای لاتین با نظام سرمایه داری حاکم، تبدیل شدن اریتره برهبری ایسایاس به یک اردوگاه مرگ، نابودی ببرهای تامیل در سال ۲۰۰۶ میلادی، تبدیل شدن پ کا کا به همدست ناتو و آمریکا، تبدیل شدن کردستان عراق از سال ۱۹۹۱ به پایگاه واقعی آمریکا، اشغال کوسوو از سوی ناتو ووو ثابت نمود که جنبش فلسطین را هم از این جبر تاریخی راه گریزی و فرا ی نیست ! به همین جهت، جنبش فلسطین نیز عملاً بتاریخ پیوست و در شرایط کنونی سرمایه داری مالی و انحصاری به جایی رسیده است که در میدان آن ارتجاع منطقه و امپریالیسم جهانی به تصفیه حساب درونی با یکدیگر پرداخته و می پردازند. منتها، جدا از تغییر ‌ و تحولات جهانی و محو جنبش های ملی از صفحه روزگار، جمهوری اسلامی بدروغ خود را حامی و پشتیبان فلسطینیان معرفی کرد تا در نهایت با تقسیم آن به دو بخش اسلامی و غیر اسلامی بیشترین ضربه و لگد را به جنبش خلق فلسطین وارد آورد . این رژیم جنایتکار و پلید بسرکردگی مشتی زذل و متجاوز خمینی صفت و به بهانه مبارزه با اسراییل و آزای «قدس»، خلقهای ستمدیدهٔ ایران را با وحشیانه ترین شیوه های سرکوب و کشتار ‌و زندان به گروگان گرفته اند تا به بهانهٔ «آزادی قدس» مردم ایران را در ابعاد میلیونی به فقر و فلاکت و گرسنگی بکشاند و با چسباندن هر صدای اعتراضی به «رژیم صهیونیستی اسراییل » آن را به خاک و خون افکند و قلع و قمع کند. تا جاییکه با اجرای این سیاست های نازیستی و نژادپرستانه اکثریت مردم ایران را از مسألهٔ فلسطین و بویژه غزه متنفر و منزجر نماید و به استفراغ و تهوع وادارد. بنابراین، مردم ایران با سر دادن شعارهایی چون « نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران» و یا تکرار شعار« مرگ برفلسطین در مدارس ایران» و « فلسطین سوریه، عامل بدبختیه»و « پرچم فلسطینو بکندتو کونت» و یا « بی شرفی ارزشی، نری غزه ک … کشی»! نشان از خشم و نفرت بی پایانی است که نسبت به حماس و جهاد اسلامی فلسطین بعنوان ابزار دست رژیم ابراز می شود. مثلاً بعد از حمله سفارشی حماس به نوار غزه که از سوی سپاه ارتجاع اسلامی طراحی شده بود، بعضی از چپ های ایرانی، همزبان با لات و لوتهای سپاه و بسیج از جنایات ضدبشری حماس دفاع کردند و به شادی پرداختند و حتی شروع به توجیه این عملیات شفارشی از سوی سپاه قدس بسرکردگی اسماعیل قاآنی کردند. در حالی که این عملیات سفارشی بجز خدمت به منافع ارتجاع اسلامی هیچ نفی برای توده های ستمدیدهٔ منطقه بویژه فلسطینیان نداشت. اما وقتی که ما با عده ای پیر و پاتال فرقه گرا و نیمه جان در فضای مجازی مواجه ایم که در زمین تبلیغاتی جمهوری اسلامی بازی می کنند، چاره ای جز شنیدن حرفهای سردمداران رژیم از زبان آنان نداریم و این وحشتناک است. در حال حاضرهیچ سازمان انقلابی و مترقی در فلسطین وجود ندارد! جنبش فلسطین در عمل به آخر خط نیستی رسیده است. این واقعیت را محمود عباس بیش از هر کس دیگری می داند. چون او بعینه می بینید که همه کسانی که در جهان عرب عملاً به خلق فلسطین کمک می کردند و تحت نام ملی گرایی عرب از آرمان آنان دفاع می نمودند هم اکنون در زیر خاک خفته اند و صدها کفن پوسانده اند. برای نمونه می توان به جمال عبدالناصر، صدام حسین و معمر القذافی اشاره کرد که در جهان عرب ارتباط تنگاتنگی با جنبش ‌ سکولاریستی فلسطین داشتند و از سازمانهای مترقی فلسطینی دفاع می کردند و هزینه اش را هم می پرداختند. از سوی دیگر، همهٔ کشورهای عربی نیز در حال صلح و دوستی با اسراییل اند و اصلاً هم به فکر آزادی سر زمین فلسطین از دست اسراییل نیستید . چون به تجربه دریافته اند که چنین چیزی در شرایط کنونی جهان امکانپذیر نیست. در ضمن کشورهایی چون عربستان سعودی، اردن، لبنان، عراق، یمن، دوبی، قطر، لیبی، تونس و غیره که نتیجه فروپاشی امپراطوری عثمانی در سال ۱۹۲۳ میلای می باشند و عملاً توسط انگلیس و فرانسه ساخته شده اند، بخوبی می دانند که اگر بخواهند به بهانه مبارزه با اسراییل پا را از گلیم خویش فراتر نهند، با یک سوت آمریکا و اروپای غربی متلاشی خواهند شد . تازه اگر شانس داشته باشند که سرنوشت قذافی گرفتار نشوند. پس عقل سلیم حکم می کند که محمود عباس بطور رسمی و علنی خواهان پیوستن «کرانهٔ غربی رود اردن »به اسراییل با حقوق برابر با دیگر شهروندان آن شود و در این آخر عمری دست از تشکیل دولت نیست در جهان فلسطینی بردارد. چون کاری است عبث و بیهوده. اگر محمود این کار را کند، بواقع نام فلسطین را بعنوان ابزار ستم ‌و سرکوب از دست جمهوری اسلامی و دیگر کرتجعین می گیرد ‌و رضایت و حمایت مردم ایران را بسوی خود جلب می نماید. هم اکنون چند صد هزار فلسطینی شهروند جهان غرب هستند و‌با خوبی خوشی سرگرم زندگی راحت و آسوده ای در آمریکا، آلمان، فرانسه، دانمارک، سوئد، فنلاند، هلند، نروژ، بلژیک، کانادا، لهستان، رومانی، اسپانیا، ایتالیا، پرتقال ‌‌‌ هستند و گهگاهی هم در شهرهای این کشور اعترضکی بر علیه اسراییل می کنند و بعد هم به خوشی و سلامتی به سر کار و زندگی خود می روند تا خود را برای اعتراض بعدی تقویت و آماده کنند. حالا شهروندی اسراییل هم بعلاوهٔ همه اینها. در ضمن اگر اسراییل ا زیر بار ایت طرح ابوماذن پیر و خسته نرود، در آنموقع جهانیان متوجه بی رحمی و دروغین بودن دمکراسی اسراییل و دفاع کاذب او از حقوق بشر خواهند شد و صدای اعتراض خویش بر علیه این دولت را بلند خواهند کرد! پس، شعار دو ملت در یک کشور بهترین راه حل برای مسألهٔ فلسطین است. بزودی که حماس بعنوان شاخهٔ نظامی -سیاسی سپاه قدس نابود شود و بدرک واصل شود، دیگر هیچ مانع و مزاحمتی برای محمود عباس( ابو ماذن) برای ملحق شدن به اسراییل باقی نخواهد ماند. ‌

سیامک دهقانی

ارسالی یاران جنبش رهایی بخش لر جهت درج در سایت WWW:LORABAD:COM