تک هر چه ی از خویش لبریزی - سروده منتشرنشده ای از اسماعيل خويی


تک نُتی از یک تپش در دل،
اندکی بالاتر از نُت های همگونِ دگر،
زنجیره شان را بسترِ موّاجِ رگ های ات                                
سیم های همچنان حامل:
که، اگر می شد ببینی صحنه پردازِ نهانِ خویش،
می توانستی
بشنوی، با گوشِ جانِ خویش،
زایشِ شیرینِ عشقی را
کز درونِ طبلک ات در سینه،
دارد می نوازد زایشِ شیرینِ خود را،                                    
پرده در پرده،    

                                                            
در همآمیزِ شگفت انگیزی از شور و همایون و
اصفهان و دشتی و بیداد:
زایشی ایرانی
از یک خیزشِ ناگاهِ کیهانی،          
در درونِ کهکشان ها شعر و موسیقی:
در سَمَنزارانِ شادابِ دلِ شیرین،
یا، چه فرقی می کند،
در رامشستانِ فراخِ خاطرِ خسرو؛
یا، چه فرقی می کند،
در رشگزارِ تنگ وتارِ سینه ی فرهاد.             

وَ چه زالی، چه سیاووشی،
وَ چه رودابه، چه سودابه،
پای تا سر دل شوی؛
وآن دل بگردد ماهی ی سُرخی،             
که گهی، سرمست، نوشان است و یال افشان و بال افشان،
در بهشتِ آب؛
وَ گهی در برزخِ پَرتاب
برکناری از عطش، پُرپَرپَر و پُرتاب؛
وَ گهی در دوزخِ تابه!

در خود،
از آن پس، 
گاه مجنون، گاه لیلایی؛
گاه یوسف، گه زلیخایی؛
گاه
با زبانِ خامُشی باید سخن گویی
تا بیابان گُم کند در خود فغان های شکنج ات را؛
گاه با مادر مگر انباز بتوانی شدن انبوهِ رنج ات را؛
گاه، از رشگِ برادر بر تو خوش باور،
تا گذاری پای خود در راه،
پای دیگر سرنگون ات می کند در چاه؛
وَ گهی  افتد که نشناسی ز دستِ خود تُرنج ات را!

عشق آزارِ دل انگیزی ست؛
نوشِ پُر نیشی، شکنجِ شادی آمیزی ست؛
دوزخی جان بخش، پردیسِ بلاخیزی ست؛
چشمه سارِ زندگانی، هر چه ی از خویش لبریزی ست.
هر زمان، هم هست
همچنان، هم نیست.
زایشِ ایرانی اش را می شناسم اندکی،
امّا 
من نمی دانم
عشق، در خود، چیست.
وَ نمی دانم
نیز حتّا عشق مثلِ چیست!

عشق رازِ واژه پرهیزی ست.
بیش یا کم،
می توان گفتن،   
عشق
یک چنین چیزی ست!

دهم اردیبهشت ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن