در اعتراض به تعرض سالهایی به اندازه طول عمر ننگین 

جمهوری اسلامی به زنان در همه سطوح ومخصوصا خیابان

جناب آقای یدی جدیدی لرستانی متنی اعتراضی و سئوال مهم چه باید کرد؟را در فیس بوکشان

در رابطه با این عکس منتشر کردند وانگیزه فعالیت بخشی از ایرانیان از جمله خود ما که سبب افزودن شعری به مطلب شد از زنده یاد سیاوش کسرائی با عنوان «سگ رامی شده ایم گرگ هاری باید»

پیام همتبار اندیشمندمان آقای جدیدی لرستانی اینگونه آغاز شد :به این حرکت گرفتن دست توسط مامور کنترل لباس انسانها دقت کنید ..... این گونه حرکت برای دستگیری مجرمین خطرناکی که دارای مشکل روانی هم هستند با حکم دادگاه و مرجع صالح قضائی در یک جامعه دموکراتیک بکار میرود ..... دوستی دارم که خود مربی آموزش دفاع شخصی بوده است میگفت « اینگونه حرکات میتواند در یک ثانیه طرف مقابل را دارای نقص عضو دائمی کند !!! حال بکار بردن این عکس العمل در مقابل دختری که وقار و شخصیت در کنار یک چهره معصوم و بیگناه که نمایانگر مهربانی انسانی اوست و در این عکس سعی در رها کردن دست نهیفش از میان دستان آموزش دیده این نیروی سرکوبگر دارد.......

گسترش و نهادینه کردن فرهنگ وحشت و ترس بی پایان در میان مردم نیست ؟ آیا در مقابل این همه عمل خشن و بدور از پرنسیبهای حداقلی یک جامعه انسانی ، آنهم در کنار اختلاسهای میلیاردی و ارسال کمک بیش از 20 میلیارد دلار فقط برای آدم کشی در سوریه که سبب فقر و فلاکت خانمانسوز و دانستن فطعی دانستن، ریشه تمام ناهنجاریهای موجود از اعتیاد گرفته تا فحشاء و زورگیری و..... در کنار دخالت هر روز و هر ساعت در زندگی شخصی مردم ایران ، سکوت بیش از این و نداشتن یک

 سازماندهی برای عکس العملی مناسب منطقی است ؟؟

به قول زنده یاد سیاوش کسرایی

((سگ رامی شده ایم گرگ هاری باید...))

استخوانهایی از سفره ی رنگارنگش

که به سوی ما پرتاب شده

با وفامان کرده ست.

چاپلوسانه به دور و بر پاهای کسی می پوییم

که اتو دارد شلوار سفیدش هر روز

برق دارد کفشش

و به دستان پر انگشتری اوست مدام

بافته شلاقی چرمین و دسته طلا.

خیز می گیریم گه گاه و به او حمله کنان

پارس بر می داریم

ما ولی خشمش را هیچ نمی انگیزیم.

راست این است که ما خانگی او شده ایم

لوس و شکلک ساز و دست آموز،

و در این خیل که در مطبخ او می لولند

جان آزادی با خوی بیابانی نیست.

سگ رامی شده ایم

گرگ هاری باید...؟