می بینید؟همراهی و همگامی تلویزیون های بی بی سی و

صدای امریکا و رادیو فردا و شبکه ی من و تو را با

حکومت اسلامی ایران می بینید؟ اگه احمدی نژاد یا خامنه ای

ده دقیقه دیر از توالت بیان بیرون یک هفته جار و جنجال راه میندازن

و این دیر آمدن رو تعبیر و تفسیر می کنند.

( مانند رفتن احمدی نژاد به جلسه ی مجمع تشخیص مصلحت نظام )
اما می بینید که در باره ی اذیت جنسی مأمور عالیرتبه ی

سفارت ایران در برزیل به یک دختر بچه چه سکوتی می کنند؟

حالا هی بگید امریکا و اروپا با ملاها دشمنند! ما

واقعاً نمیدانیم بعضی ها تا کی میخواهند چرندیاتی

  را در مورد دشمنی مافیای پاسداران و غرب را تکرار کنند!

در حال حاضر دولت به دليل عدم ارائه مجوز برخلاف مقاوله نامه‌هاي سازمان بين المللي كار عمل مي كند و در صورتي كه امسال هم نسبت به ارائه مجوز در اين روز اقدام نكند، سازمان بين المللي كار به اين مسئله وارد خواهد شد. عده‌اي از عناصر دولتي از برگزاري راهپيمايي در روز جهاني كارگر ممانعت مي كنند و اين در حاليست كه طبق اصل 27 قانون اساسي وزارت كشور بايد مجوز برگزاري راهپيمايي را به كارگران بدهد».

او افزوده است: «‌در صورت عدم ارائه مجوز از سوي وزارت كشور، كارگران با استناد به اصل 27 قانون اساسي به صورت خودجوش راهپيمايي مي‌كنند».

عبدالله مختاري، دیگر عضو هيات مديره كانون شوراهاي اسلامي كار استان تهران نیز گفته است: «طبق اصل 27 قانون اساسي دولت موظف است تجمع و راهپيمايي صنفي كارگران را به رسميت بشناسد. كارگران نه تنها در روز كارگر كه در تمامي روزهاي سال در سراسر كشور براي بيان خواسته‌هاي صنفي خود نيازي به مجوز ندارند و ممانعت دولت غير قانوني است».

به نوشته ایلنا، فعالان کارگری در سراسر کشور نیز درباره لزوم «اعتراض آمیز» بودن راهپیمایی روز جهانی کارگر سخن گفته اند.

در همین راستا علی راستگو، یک فعال کارگری در شیراز به خبرگزاری کار گفته است:» بايد صداي كارگراني را كه بر اثر سياست‌هاي اقتصادي دولت جايگاه خود را از دست داده‌اند در راهپيمايي روز جهاني كارگر شنيده شود. وزارت كشور به تقاضای کارگران مبني بر برگزاري راهپیمایی روز کارگر توجه كند و مجوز راهپیمایی را که در آن خواسته‌های صنفی کارگران مطرح می‌شود صادر کنند».

همزمان سایت تابناک نیز در یادداشتی با عنوان «چرا باید به کارگران مجوز راهپیمایی داد؟»، بر لزوم صدور این مجوز تاکید کرده و نوشته است: «با اصلی روبه‌رو هستیم که نه تنها حق قانونی به شمار می‌آید، بلکه لازمه نشاط اجتماعی ـ سیاسی به شمار می‌رود و اگر با دید سیاسی به آن نگاه نکنیم، قدرت خلق فرصتی بی‌نظیر برای بهبود شرایط را هم در خود نهفته دارد؛ اینجاست که اعتراض یکی از مصادیق امر به معروف و نهی از منکر محسوب شده و جایگاه والای آن در قانون اساسی کشورمان نیز مورد توجه قرار می‌گیرد. این در حالی است که برخی فارغ از اینکه برگزاری تجمعات و حضور مسئولانه برخی اقشار در صحنه و پذیرش این حق اجتماعی، همواره تلاش دارند که نگاهی سیاسی ـ امنیتی به این مقوله داشته باشند و از اینکه این حضور مردمی را به حرکات مویدانه و در روزهای خاص محدود کنند، هم ابایی ندارند و کار را تا بدانجا پیش می‌برند که برای نمونه، از هم اکنون نسبت به برگزاری تجمعات کارگری در روز کارگر مخالفت می‌کنند. بی‌گمان، راهپیمایی‌های صنفی که مجور قانونی دارند، در حین برگزاری هم در عمل لازم است که مر قانون را عمل کنند؛ آن هم در شرایطی که قطعا هیچ کدامشان راهی بهتر از این برای پیگیری خواسته‌های صنفی اقشار مختلف اجتماع در نظر ندارند و تنها از این رو مخالفت می‌کنند که به این حق نشاط بخش و قانونی به دید امنیتی می‌نگرند و در این راستا، همه چیز را امنیتی تفسیر کرده و طبیعتا به نتیجه‌گیری (!) امنیتی می‌رسند؛ فارغ از اینکه تنها بخش ناخوشایند ماجرا، همین مقابله‌های غیر قانونی و توجیه ناشدنی همین افراد است، وگرنه ساز و کار این امر در قانون اساسی هم دیده شده و مسئولان نیز با صدور مجوزهای لازم، قطعا می‌توانند به قانون رفتار کرده و به پویایی هر چه بیشتر جامعه یاری برسانند؛ درست مثل تجمعات صنفی مختلفی که ‌گاه شاهد برگزاری‌شان هستیم و از این زاویه که توانسته‌ایم بستری برای طرح مشکلات اقشار گوناگون جامعه پدید آوریم، به خود می‌بالیم».
تلاش برای وادار کردن دولت به صدور مجوز راهپیمایی در حالیست که به گفته محمد رضا عمادي، كارشناس مسائل كارگري، دولت تمایلی به صدور مجوز ندارد

 می بینید؟... همراهی و همگامی تلویزیون های بی بی سی و صدای امریکا و رادیو فردا و شبکه ی من و تو را با حکومت اسلامی ایران می بینید؟ اگه احمدی نژاد یا خامنه ای ده دقیقه دیر از توالت بیان بیرون یک هفته جار و جنجال راه میندازن و این دیر آمدن رو تعبیر و تفسیر می کنند. ( مانند رفتن احمدی نژاد به جلسه ی مجمع تشخیص مصلحت نظام )
اما می بینید که در باره ی اذیت جنسی مأمور عالیرتبه ی سفارت ایران در برزیل به یک دختر بچه چه سکوتی می کنند؟ حالا هی بگید امریکا و اروپا با ایران دشمنند! من واقعاً نمیدونم بعضی ها تا کی میخواهند چرندیات این تلویزیون ها را در مورد دشمنی ایران و غرب را تکرار کنند!

.www.lorabad.com

جنبش رهائی بخش لرستان از طرف تمام دانش آموزان وهمرزمان

،بقول یکی از همرزمانش <سنبل مقاومت> در مقابل ستمهای

رنگارنگ حاکم از سایه خدا گفته تا  نشان خدا بر روی زمین ایستاد،

یعنی اسفندیار مرادی، كمال تشكر را از شمائی که به هر شکل ممکن پیام

تسلیت دادید را داريم . سپاس از اینکه سایت جنبش رهائی بخش لرستان

را برای درج پیامتان انتخاب کردید ، اعتراف میکنیم که در این رابطه ما به خود

میبالیم  . بويژه عزیزان فعال در فیس بوک ياد يكي ازعزيزترين رفقيشان را در

این دوران سخت  گرامي داشته و میدارند . اسفندیار مرادی از ميان ما رفت

ولي پيوند عميقي ميان یاران جنبش رهائی بخش درسرزمینهای ستمدیده

برقرار شده است . به خود اميد میدهیم از اينكه اين پيوند

هميشه استوار ، زنده و باقي و استوار  بماند.

 یادداشت زیررا کسی که علاوه بر نقش دانش آموزیکی از پسر خاله های

در تبعید اسفندیار مرادی هم هست و اززمان خروجش ازایران،هنوز به میهن

برنگشته است ، برای ما ارسال نموده و  بنابر خواست و تأکید این انسان

فرهیخته و آگاه،نوشتن را وظیفه خود بپاس تمام خوبیهای اسفندیار مرادی

عزیز دانسته، ازبردن نامش خودداری میگردد(کاش روزی بتوانیم ایشان

و هزاران هزار  عزیز  متخصص و تحصیلکرده را که هیچ عشقی را بالاتر

از برقراری عدالت و آزادی نمیشناسند را در سرزمینمان که آزاد

و آبادباشد ، این اقلیت فداکار را  داشته باشیم. به امید آن روز

ضمن سپاس از همدردی همه یاران و همه شما عزیزان که پیامهای آرامبخش و دلنشین  داده اید ، یاران و همدردان گرامی ،باید اعتراف کنم که در طول این مدت تبعید اجباریم در بیرون ازمرزهای ایران در بند ، مرگ کمتر کسی که به انداره اسفندیار مرادی مرا به هم ریخت ، زیرا علاوه بر اینکه ایشان پسر خاله ما از نظر خانوادگی به حساب می آمد ، نقش یک مربی دلسوز را برای همه ما داشت  

اسفندیار مرادیها  از ميان ما رفته و می‌روند . يادآوري فقدان آنها  هر بار دل ما را به درد مي آورد و آتش به جان مان مي زند. نامشان وقت هر دلتنگي جرئت مان مي بخشد، قوتم مان مي دهد و روشن مان مي دارد

درود و صد درود بر تمام کسانی که مانند این  معلم مبارز دیار ستمدیده لرستان اسفندیار مرادی که یادش همواره با من است، زندگی و مبارزه میکنند. درودی بیکران به همه کسانی که آنقدر خوبند که یاد و خاطره افکار انسانیشان ،بعد ار زفتنشان از بین ما ، هیچگاه فراموش نمیشود> آری تاکید میکنم که افکار و عقاید انسانی و انقلابی این شخصیتهای سیاسی و مبارز آنان را برجسته و فراموش نشدنی کرده است ، میکند و بس، لذا هر کدام  از شما و ما میتوانیم ادامه دهنده راه این صمدهای بهرنگی دیارمان باشیم ، و صد البته تجربیاتی که جانشان را آگاهانه در راهش داده اند هم ،چراغ راهمان با توجه به شرائط دیکتاتوری سخت و خونریز کنونی بکنیم

ما اسفندیار مرادی را به روياهاي مان سپرديم.

روياي بيداري و هشياري

روياي پرواز و رهايي 

روياي آزادي و تجربه هاي نو را زيستن

روياي  به زير سئوال بردن، به نقد كشيدن،  پرسش بر انگيختن و  حقيقت را جستجو كردن.

روياي جامعه اي عاري از ستم و استثمار

يا آنگونه كه اسفندیار مرادی همیشه شعارش بود و تا آخرین لحضه وفادار ماند، جامعه اي كه بر تارك آن نوشته شده باشد  

به هر كس در جامعه انسانی به اندازه نيازش!

اسفندیار مرادی برای بسیاری از یارانش فراموش نشدنی است و بس، در غم ار دست دادن این عزیز که نه شاه و نه شیخ را به رسمیت نمشتاخت تنها به قول حافظ میتوانم بگویم که ..... رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس // گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت // چون کمندش ای دل مپیچ کانجا // سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت  

  اسفندیار مرادی خود با چنين رويايي زيست؛  جسم و جانش را با آن گره زد، زندگي اش تعبير اين رويا بود. او تلاش كرد با شعله وجودش به زمستانهاي سرد این و آن دوران شكست  مقطعی عشق وآزادی که من شاهد بودم ، در اوج کشتارو قتل عام زندانیان سیاسی که حتی آبت الله منتظری هم در خاطراتش آورده در  تابستان سال 1367 در کنار اسفندیار عزیزم بودم و میدیدم چگونه خبر مرگ عزیزترین یارانش مانند هبت الله معینی چاغروند را که از زمان همرزم بودن با دکتر هوشنگ لرستانی که از اقوام ایشان هم بود میشناخت ، به مانندکوه تحمل میکرد و به ما که حتی به لحاظ مرزبندی سیاسی و دیدگاه خاصی هم در تاکتیک و هم در اهداف خاص استراتژیک خود در آن زمان با او داشتیم ،  امید و  گرمای ادامه مبارزه را مببخشید

من و ما اسفندیار مرادی ها را از دست نداده ایم بلکه همه انسانیت آنها را از دست داده است . ولي او در روياي همه استثمار شدگان و ستمديدگان هر جا که ستمدیده هست حضور دارد.

آری اسفندیار مرادی زنده است زماني كه زنان و مردان لر  از رهنمودها و عشق و شور او الهام میگرفتند و  مي گيرند.

درقلب همه ما دانش آموزان و همکاران و همشهریها و همرزمانش  او زنده است زماني كه چند صدهزار فرزند لر در رابطه با وصیت‌نامه اش  پيوند برقرار مي كنند و به وجدی همراه با عشق به  آزادی و برابری به میدان خواهند آمد.

اسفندیار مرادی زنده است در پچ پچ محفلهاي مبارزاتی فرزندان عقیدتیش در سرتاسر سرزمنهای ستمدیده لرنشین ، در نجواي دختران وپسران  دانشجوي معترض دانشگاها و یا کارگران رزمنده راه رهائی انسانیت  كه يادش را همواره عزيز مي دارند و به قول يكي مبارزان خستگی ناپذیر و از دوست داران همه آزادیخواهان ، در ایمیلی به عنوان تسلیت برایم ارسال کرد نوشت,, غم از دست دادن یک فامیل که هم معلم بوده و هم همراهی در صف مبارزه با ستم در این غربت سخت است، و ادامه و نوشت ,,به یاد اسفندیار مرادی

 چه غمگین است عزیزانی که میروند زود ز دست

یا به لجنزار زندگی فتاده یا بار کاکل آن نشسته

چاره چیست زندگی همین است که هست

پس در رنگین کمان این دشت، شمشیر را چسان باید بست؟

 ,, ما ستمدیگان، لحظه سرخ موعود انفجار را تدارك مي بينیم.  

ما همه زمانی که انسانی دلسوز و آگاه را از دست میدهیم به هم میریزیم و البته باید بدانیم که، زندگی سخت و همواره سرتاپا معترض اسفندیار مرادی، تحقق ايده ها و آرزوهاي او هم بود زیرا هیچ‌گاه تسلیم نشد ، هیچ‌گاه کسی بیاد ندارد که او در مقابل هر ستمی سکوت کرده باشد چه در زمان بازداشت در زندان شاه و شیخ،  و چه در زمان آزاد بودن و زندگی معمولی، لذا من و ما را بر مي انگيزاند كه هر چه سريعتر جاي خالي او را در مبارزه سیاسی و اجتماعی و فرهنگی در هر کجا، دقیقاً مانند خودش ، هرچند سخت است و پر بها ، جایش را پر كنيم.

اسفندیار مرادی زندگي ساده اي داشت، اما بلند پرواز بود. براي او زندگي معنايي نداشت جز مبارزه برای عدالت و آزادی . او مبارزه انسانی را خوشبختي مي دانست. اسفندیار مرادی در روزهاي آخر زندگي اش گفته است به یکی از اقوام "خوشحالم از اينكه آنگونه که  دلم خواست  در حد توان مقابل هر ستمی ایستادم و زندگي كردم." او از اينكه آگاهانه و آزادانه زيست و توانست به  زندگي خود و ديگران معنا بخشد لذت برد. اسفندیار مرادی شوق پرواز را به شخص من و ما آموخت.  

او الگويي از خود بجاي گذاشت كه همگان را بخود فرا مي خواند. الگويي كه توده هاي ستمديده بويژه مردان و زنان و دختران و پسران  جوان لر  را فرامي خواند كه زندگي معنا داري را جستجو كنند؛ همواره پرواز را به خاطر بسپارند؛ مستقل و متكي به خود باشند، شعر زندگي و شور مبارزه باشند و آينده اي روشن و درخشان را براي مردم ستمديده به تصوير كشند.

عزیزان بیاد داشته باشید که  جامعه ما بدون حضور و فعاليت افراد آگاه و مبارزي چون اسفندیار مرادی شانس تحول نخواهد داشت و به قهقراي بيشتري فرو خواهد رفت. اين اضطراري است كه هم اكنون با آن روبرو هستيم. يادآوري زندگي و مبارزه کسانی مانند اسفندیار مرادی اين مصاف را در مقابل ما قرار مي دهد كه هر چه سريعتر جاي يار و ياورستمدیدگان دیارمان را ، یعنی کسی که  مانند  رفيقي  صمیمی  تا لحظه آخر به آرمان انسان بودن و حقوق انسانی متعهد و وفادار بود پر كنيم.

تنها از اين طريق است كه مي توان اندوه از دست دادنش را تحمل كنيم. حضورش را همواره

حس كنيم و قهقه هايش را به خاطر آوريم.

بیاد دارم که روزی به من تلفن کرد و خبر مرگ یکی از پسرخاله های مشترکمان که در یک اختلاف فامیلی با گلوله حدود سال 1366 در خرم آباد به قتل رسیده بود را به من داد و پیشنهاد داد که به لرستان برویم ، هرگز فراموش نمیکنم که برای این عقب‌ماندگی فرهنگی در آن منطقه که سبب مرگ این جوان و داغداری پدر بزرگوار این جوان، که او را صمیمانه دوست داشت در طول 500 کیلومتر راه اشک از چشمانش همواره سرازیر بود و مرا به این وظیفه که ما باید با این فرهنگ ارتجاعی و عقب مانده برادر کشی تا میتوانیم مقابله کنیم وسلاح رابروی کسانی نشانه بگیریم که حقوق انسانی ما را پایمال میکنند

در پابان ضمن سپاس از همدردی یاران یادی هم از همسر آگاه و فهیم ایشان خانم مهین عزیز بکنم که از خانواده های اگاه و فهیم بروجرد بود و سالها همسری و همراهی دلسوز برای اسفندیار بود و در غم از دست دادن همسرش نتوانست بیش از 2ماه تحمل کند و به یار همیشگیش پیوست . ما هم به سهم خود پیش همه شما عزیزان، باید اعتراف کنم که در طول این مدت تبعید اجباریم در بیرون از ایران مرگ کمتر کسی به انداره اسفندیار مرادی مرا به هم ریخت ، زیرا علاوه بر اینکه ایشان پسر خاله ما از نظر خانوادگی به حساب می آمد ، نقش یک مربی دلسوز را برای همه ما درآن زمان داشت و عملا زندگیش با شعارش هیچ تعارضی وجود نداشت ، فقط یک نمونه را بگویم و ادامه را در یک فرصت مناسب تحت عنوان خاطرات خواهم نوشت و شاید منتشر کنم . امضا ایشان را هرگز فراموش نمیکنم که کنار عکس است در زمانی که کتابی را به ما بایک یادداشت اهدائ میکرد ، ایشان در محله فقیر نشین پشت بازار خرم آباد کارگاه بسته بندی عسل و زرجوبه داشت و با توجه به ارتباط گسترده با همه فعالان و روشنفکران در ایران و بالاخص لرستان هر کدام از فعالان سیاسی را که مافیای تازه به قدرت رسیده به خاطر فعالیت سیاسی از کار اخراج میکرد بر سر کار میآورد و شعارش این بود که اینجا کارگاهی اشتراکی است که همه با هم لقمه نانی از آن یه خانه میبریم . شنیده ام ملائی که برای مراسم ترحیم ایشان به منبر رفته بود گفته است { اسفندیار انسانی بود بدون ادعای دین داری و مدهبی بودن ، اما باید  بسیاری از کسانی که جانماز آب میکشند یعنی همان با خدایان مدعی در پیش فضائل اخلاقی و انسانی آقای مرادی  قطره ای بودند در مقابل دریای بیکران خوبی }

دوستتان دارم و میبوسمتان

به صمد دُردانه یادگار رفیق حسن

از گذشته با تو سخن میگویم

ای نوگل شکفته به گُلراز آرزو

دارم هزار خاطره ...

 از ریشه ات که در دلِ خاکِ وطن بِخُفت

 آن جوششی که در رهِ خلق زِ کار ماند
با من هزار خاطره بگفت کسری (حسن)
از روییدن تو در چمنِ زندگانیش

روئیدی و عاقبت چه بگویم که ناگهان
اندر بهار عُمر چمن شعله گشت و سوخت
با آتشی که خصم به روی چمن گشود
در یک غروب ِسرد
و یا در شبی سیاه
یا صُبحدَم که مرغِ چمن ناله سر دهد
آگه نیم ولی زِ دلش آگَهَم که گفت:
راهِ من آن رَهی ست که باید تو پوییَش
با خونِ خود نهاده ام از آنت ودیعه ای
باید بدوش گیری در روز کارزار
یکدم هر آنکه کُشت پدر را بسوزیَش.

محمد حسن بهادری طولابی(کسری(

ازجان سپرده گان فدایی دهۀ شصت در7خردادماه 1337در خرم آباد به دنیا آمد.

در دوران جوانی با مسایل سیاسی روز آشنا شده و برای آزادی وطنش دوشادوش

 دیگران به پا خواست و بعد از پیروزی انقلاب و مشاهدۀ شرایط حاکم شده ،بعد

از آن همه تلاش خود و همرزمانش از پای ننشست و به مبارزۀ در تشکیلات مخفی سازمان چریکهای فدائی خلق ایران با تمام توش و توانش که حتی از عزیزترین کسانش آگاهانه گذشت وآنگونه که تاریخ سیاسی ایران گواهی میدهد، ادامه داد وادامه داد.

 محمد حسن بهادری طولابی فرزند مبارز لر

سرانجام در تاریخ 23 آبانماه 1360 و در مراسم چهلم رفیق سیامک اسدیان

(اسکندر) ازفرماندهان نظامی سازمان چریکهای فدائی خلق ایران دستگیر شده و بعد از تحمل شکنجه های فراوان و اصرار برعقاید انسانی و انقلابیش

در تاریخ 14 بهمن ماه 1360 توسط مزدوران رژیم آخوندی در زندان اوین تیرباران شد.

یادش گرامی و راهش چراغ راه همه مبارزان راه رهائی و برابری باد

.

 

 

ژان یادگار ، سن حوزه ، 16بهمن 1389

ارسال شده از طرف یاران جنبش رهائی بخش لرستان 

 

www.lorabad.com